Rósa Björk elskar karlmenn

Er það ekki alveg með ólíkindum að vefur sem kallar sig vef fyrir drottningar skuli innihalda jafnmikið kvenfjandsamlegt efni og bleikt.is? 

Nýjasta dæmið er pistill Rósu Bjarkar um það af hverju hún elskar karlmenn. Í upphafi dettur manni helst í hug að Rósa Björk sé að skrifa einhvern óskalista. Óskalista yfir það hvað hún vill fá í afmælisgjöf. Hún heldur að hún sé að lýsa sjálfri sér, en í raun og veru er hún ekki að gera neitt annað en að lýsa því sem hún vill helst vera en getur aldrei orðið. Niðurstaðan er sorglegri en orð fá lýst.

Rósu Björk dreymir um að verða lesbía, henni gengur svo illa að lokka til sín karlmenn. Það er líka „miklu auðveldara að vera með konu“. En hún myndi ekki sætta sig við hvað sem er, kærastan yrði að vera svipuð í vextinum og geta lánað henni fötin sín og sminkið sitt. Það er greinilegt hvað „samband“ gengur út á fyrir Rósu Björk. Það sem er svo frábært við lesbíur er að ef þær hafa ekki sömu áhugamál geta þær þá allavega málað sig saman og mátað föt fyrir hvor aðra og farið saman á klósettið. Hei! Kúkum í kross!

En það fylgir böggull skammrifi eins og svo oft áður. Konur tuða og konur þola ekki, eins og við vitum öll ... eða var það ekki?, að heyra aðra konu tuða, hvað þá að láta aðra konu skipa sér fyrir verkum. Hver vill hanga með einhverja gjammandi gelgju utan á sér?

Hvernig í andskotanum Rósu Björk tekst að komast að þeirri niðurstöðu sem hún kemst að út frá þessum lýsingum er mér gjörsamlega ómögulegt að skilja. Hún kemst að þeirri niðurstöðu að vegna þess að konur tuði og gjammi, þá elski hún karlmenn og gæti ekki verið í sambandi með konu.

Það er ekki eins og þessar lýsingar og frumlega niðurstaða hafi verið nóg. Rósa Björk þarf nefnilega að sannfæra okkur um að hún hneigist raunverulega heldur til karla en kvenna. Það liggur við að maður sé fullur eftirvæntingar, eftir þessar ótrúlegu lýsingar á kvenfólki, iðar maður allur í skinninu að fá að vita hvað það sé í fari karlmanna sem er svona æðislegt. Svekkelsið er jafnmikið og eftirvæntingin ... Ég nenni ekki að fara yfir öll atriðin, þau eru sum hver svo hallærisleg að þau eru ekki svara verð.

Jú, „[k]arlmenn eru yndislegar verur“. Það er svo æðislegt þegar þeir opna sig og sýna tilfinningar. Þeir mega samt ekki sýna meira en bara hæfilega mikið af tilfinningum. Hér kemur fram gamla alfa- og betakarlastaðalímynd Hlínar Einars. Karlar mega opna sig upp að vissu marki, en það er eins gott fyrir þá að vera ekkert að opna sig allt of mikið, því annars eru þeir aumingjar.

Karlmenn eru svo sterkir. Þeir geta allt og það er svo gott að geta leitað til þeirra þegar konur geta ekki opnað sultukrukkur eða kókflöskur. Svo er náttúrlega nauðsynlegt að hafa karlmann til þess að bora og gera við hluti. Maður veltir því fyrir sér hvort karlinn geti ekki gert neitt annað heima en að bora í vegg og opna sultukrukkur. Hvað á hann að gera þess á milli? Lyfta lóðum eða hanga í tölvunni?

Karlar kunna betur að keyra bíl en konur. Punktur. Það þarf „ekkert að rökræða það neitt“. Þetta kalla ég Pjattrófusyndrómið. Það að yfirfæra eigin skoðanir og hæfileika yfir á allar konur. Rósa Björk er kannski ekkert sérstaklega góður ökumaður og á það til að villast. Hún réttlætir það fyrir sjálfri sér með því að telja sjálfri sér í trú um að svona illa sé farið fyrir öllum konum. Þá get ég ekki annað, Rósa Björk, en bent þér á að allar, eða áreiðanlega allflestar, rannsóknir sem hafa verið gerðar á umferðaröryggi benda til þess konur séu betri ökumenn en karlar. Ég ætla leyfa mér að stinga upp á því við þig að áður en þú skrifar jafnáberandi vitleysu næst að þú hringir í eitthvert tryggingafélaganna og spyrjist fyrir um það hvort fleiri konur eða karlar valdi umferðarslysum og hvort fleiri konur eða karlar deyi í umferðinni.

Það er auðveldara að eiga við karla, þeir eru svo úrræðagóðir. Við karlar getum dregið ykkur „kve[n]fólkið niður á jörðina“ þegar þið miklið „óvart“ fyrir ykkur vandamálin. Hvað þýðir þetta: Jú, þegar konur hafa áhyggjur, er það óvart, og þá er gott að hafa karlmann sér við hlið sem getur útskýrt þetta fyrir konunni. Þetta kallast að gera lítið úr tilfinningum, og er yfirleitt álitið vera gróft andlegt ofbeldi.

Svo eru karlar svo duglegir að sjá fyrir fjölskyldunni. Þeir eru svo vinnusamir og duglegir og eiga ekkert annað en hrós skilið fyrir það hversu mikið þeir þræla sér út. OK, nú vitum við hvers vegna karlar þurfa ekki að taka að sér önnur heimilisverk en að bora í vegg og opna sultukrukkur. Þeir eru í vinnunni. En ... Bíddu nú hæg! Lifir þú á fimmta eða sjötta áratugnum? Eru þeir karlar sem sjást varla heima hjá sér betri karlmenn en þeir sem vinna átta tíma vinnudag og sjá þar að auki um heimili og börn til jafns við eiginkonu sína? Er sá karl sem kemur heim og leggst með tærnar upp í loft og bíður eftir kvöldmatnum betri maður en sá karl sem tekur að sér að elda mat og setja í uppþvottavélina þegar hann kemur heim úr vinnunni? Raunveruleiki þinn er svo fjarri raunveruleika þess sem má kalla „venjulegt fólk“ að þú hefur gjörsamlega fyrirgert rétti þínum til að hafa skoðanir á svona hlutum. Það sem þú skrifar er ekki bara sorglegt, subbulegt og særandi. Það jaðrar við forheimsku.

Konur finna fyrir svo miklu öryggi í návist karlmanna. Það held ég að ég geti sveiað mér upp á að lesbíur finni fyrir öryggi hvor hjá annarri. Það held ég að ég geti sveiað mér upp á að tveir karlar geti fundið fyrir öryggi í návist hvors annars án þess að það þurfi að vera eitthvað kynferðislegt. Staðhæfingin að konur þurfi karlmann sér við hlið til að vera öruggar hefur þegar verið dæmd ómerk.

Karlmenn eru þolinmóðir, þeir meina það sem þeir segja og þeir lykta vel. Allt eru þetta einstaklega jákvæðir eiginleikar, en ég velti því fyrir mér hvað sé sérstaklega karlmannlegt við þá. Það þætti varla saga til næsta bæjar þótt kona væri þolinmóð. Ætli myndi ekki hrikta í mörgum stoðum ef konur meintu ekki það sem þær segja? Flestar konur sem ég þekki lykta ekkert sérstaklega illa.

Besti eiginleiki karla er samt öryggistilfinningin sem þeir veita konum. Það skiptir engu máli hversu óöruggir þeir eru sjálfir, þeir hafa lag á því að blekkja konur svo þær haldi að allt sé í lagi. Ég er ekki viss um að Rósa Björk átti sig á því hvað hún skrifar. Samkvæmt henni er einn besti eiginleiki karla sá hversu undirförulir þeir eru. Það er virkilega eiginleiki sem er eftirsóknarverður eða hitt þó heldur.

Rósa Björk elskar alltsvo karla vegna þess að þeir eru svo lævísir og vegna þess að þeir kunna að vefja henni um fingur sér. Ég held að pistill Rósu Bjarkar segi meira um þá karlmenn sem hún umgengst en um karlmenn í heild sinni. Ég held að Rósa Björk ætti að líta sér nær áður en hún heldur áfram að yfirfæra eigin reynslu og skoðanir yfir á aðra. Ég held að hún ætti að leggja staðalímyndir sínar á hilluna og snúa sér að einhverju öðru en því að skrifa pistla á Netið.

Yfirlýsing

Bara til að hafa það á hreinu, þá fjalla sjö af átján færslum sem ég hef skrifað hér um Margréti Hugrúnu Gústavsdóttur eða Pjattrófurnar. Það er innan við 40%. Meira en 60% af því sem ég hef skrifað fjallar þar af leiðandi um eitthvað annað, til dæmis Hlín Einars, bleikt.is, Öðlingspistla, Tobbu Marinós, og svo fram eftir götunum. Þar að auki hafa pistlarnir þar sem annað hvort Margrét Hugrún eða Pjattrófurnar eru nefndar, fjallað um ýmisleg önnur brýn málefni sem hún og stöllur hennar mættu alveg velta aðeins fyrir sér áður en þær hlaupa upp til handa og fóta.

Ef Margrét Hugrún heldur að ég sé einhver „net-eltihrellir“ eða að ég hafi Pjattrófurnar eitthvað meira á heilanum en einhver annar, hefur hún misskilið tilganginn með þessari síðu fullkomlega.

Í staðinn fyrir að hóta fólki líkamsmeiðingum ætti hún kannski heldur að taka til sín þá gagnrýni sem er beint til hennar og svara málefnalega (sem ég hef enga trú á að hún hafi hæfileika til að gera, því miður).

Konur í fjölmiðlum

Það kemur betur og betur í ljós að Margrét Hugrún Gústavsdóttir hefur hvorki húmor fyrir sjálfri sér, né hæfileikann til að taka til sín gagnrýni.

Það síðara lýsir sér best í því að hún leyfir fólki ekki að skrifa athugasemdir á blogginu sínu og því að hún líkir þeim sem gagnrýna hana við „sn[í]kjudýr“ ... það er heldur málefnalegt, eða hitt þó heldur. Í ofanálag er hún svo vænisjúk að hún heldur að ég sé Hildur Knútsdóttir, eitt það mesta hrós sem ég hef fengið síðan ég byrjaði að skrifa þetta blogg.

Í tilefni þess ætla ég að birta skjáskot af bloggfærslunni sem hún eyddi um daginn. Hún er líka til á vefþjónum google ef einhver skyldi efast um tilvist hennar.

Það vakna heldur en ekki margar spurningar við lesturinn ekki síst sú hver raunveruleg ástæða þess að Margrét Hugrún fjarlægði færsluna hafi verið. Var henni skipað að eyða henni?

Það sem mér finnst samt einna athyglisverðast er það að hún, sem á einstaklega erfitt með að taka til sín gagnrýni, vílar ekki fyrir sér að gagnrýna aðra. Hún setur samasemmerki á milli áhugamála sinna og áhugamála allra kvenna. Hún hefur áhuga á útliti og tísku, ergo allar konur hafa áhuga á útliti og tísku. Hún setur samasemmerki á milli þess að hún sé kona og þess að Pjattrófurnar hafi verið færðar neðar á forsíðu Eyjunnar (í staðinn komu tveir miðaldra karlpungar sem hafa gaman af því að slúðra og bera út róg um annað fólk).

Það er vissulega ástæða til þess að hafa áhyggjur af því hversu sjaldan konur eru teknar tali í fjölmiðlum. Hvernig stendur til dæmis á því að aðeins 10-15% viðmælenda í þáttum eins og Kiljunni eru konur? Það sem er kannski stærsta áhyggjuefnið er það að það er eins og Margrét Hugrún haldi að þáttur kvenna í fjölmiðlum aukist í jöfnu hlutfalli við það hversu margar bloggfærslur Pjattrófurnar skrifa.

Pjattrófur fá tölvuskeyti

Margrét Hugrún Gústavsdóttir settist niður í gær og skrifaði bloggfærslu með titlinum Í tilefni dagsins.

Það sem fáir vita er að áður en þessi færsla birtist hafði Margrét Hugrún skrifað eitthvað allt annað, nefnilega færsluna með titlinum Konur í fjölmiðlum. Færslan byrjaði svona:

Mikið finnst mér skrítið að sjá forsíðu Eyjunnar nú þegar Pjattrófur og Svart á Hvítu eru horfnar úr stofunni sem þær skipuðu með ...

Jafnóðum og færslan birtist, hvarf hún (fyrir utan þetta setningarbrot sem finnst á Google). Sorglegt, því byrjunin lofaði góðu. Maður fær á tilfinninguna að það sem kom á eftir var gagnrýni á nýja eigendur Eyjunnar fyrir að hafa fært Pjattrófurnar neðar á forsíðu Eyjunnar, en eins og flestir vita eru nýjir eigendur Eyjunnar líka eigendur bleiks.is (og annarra sóðasíðna sem ég ætla ekki að fara út í núna). Ég vorkenndi Margréti Hugrúnu og skrifaði Pjattrófunum því tölvupóst, af því að mig langaði að lesa upprunalega pistilinn, áður en ég skrifa grein sem á að fjalla um það hversu lítið konur sjást í íslenskum fjölmiðlum (t.d. í þáttum eins og Kiljunni).

Tíu mínútum síðar barst svar. Margrét Hugrún vildi fá símanúmerið mitt. Ég svaraði um hæl:

Margrét Hugrún er greinilega ekki á því að leyfa mér að lesa það sem hún skrifaði, því hún svarar stuttu síðar að það hafi ekki verið neitt. Jæja, ég get ekki annað en þakkað henni fyrir skjót svör og það hversu notaleg hún er í samskiptum. Ég átta mig samt ekki á því af hverju hún þarf að nota gæsalappir utan um nafnið mitt ...

Dýrðlingurinn ég

Þegar ég les Öðlings-pistlana á Vísi, hugsa ég oftar en ekki með mér:

„Ég er svo mikill öðlingur að ég er næstum því dýrðlingur!“

Sumir upphefja eigið ágæti á kostnað annarra. Eigum við líka að þurfa að lesa á milli línanna hér?

Helgi Jean hugsar um kynlíf í sturtunni

Ég á svolítið bágt með að átta mig á tilganginum með pistlinum sem Helgi Jean skrifar á bleikt.is. Ég fæ ekki betur séð en að tilraun Helga til þess að skrifa pistil með jafnréttisívafi mistakist. En þegar öllu er á botninn hvolft snýst hann ekki um neitt annað en það hversu frjálslyndur og fordómalaus Helgi sé. Pistillinn birtist á bleikt.is og sem slíkur verður ekki hjá því komist að draga aðra ályktun en þá að pistillinn viðhaldi úreltum kynjaímyndum:

Það skiptir karlmenn litlu máli þótt konur séu þar sem þeir spankúlera um naktir, en konur myndu aldrei láta sér detta í hug að spígspora allsberar í kringum karlmenn.

Pistillinn fjallar um það að Helgi mætir orðið skúringakonunni í sturtuklefanum í líkamsræktarstöðinni sinni daglega. Hún er ljóshærð og um miðjan aldur og honum finnst bara ekkert mál að hún sé þarna að þrífa meðan hann þrífur sig í sturtunni. Helgi getur samt ekki annað en látið hugann flakka inn í kvennaklefann. Hvað ef skúringakarl væri að störfum þar? Hefði skaftið á moppunni endað í rassgatinu á honum? Hvað á Helgi annars við þegar hann skrifar: „[É]g hef það svona á tilfinningunni að hann myndi enda með skaftið á moppunni, á einhverjum öðrum stað en í lófanum á sér“.

Hvernig ætli sagan hans Helga hefði verið ef skúringakonan hefði verið Ásdís Rán? Fyrirgefið ... það gengur víst ekki. Skúringakonur eru óaðlaðandi, óánægðar, með órakaða píku. Eða hvað? Annars væru þær varla skúringakonur.

Gæti kannski verið að skúringafólk hugsi um eitthvað annað en kynlíf þegar það spúlar sturtuklefa, sama hvors kyns það sé? Kannski ekki í huga Helga, en það er ekki þar með sagt að Helgi sé frjálslyndur og fordómalaus. Helgi er frekar fjötraður í kynjaímyndum sem ala af sér fordóma gagnvart konum. Konur eru ekki manneskjur. Konur eru hlutir sem karl stingur typpinu á sér inn í. Þessi saga er ekkert annað en enn einn bitinn í raðmyndina sem heitir klámvæðing. Meðan Helgi er í sturtu hugsar hann um kynlíf.

Í sænska hernum fara karlar og konur saman í sturtu og enginn kippir sér upp við það. Mér skilst að þetta hafi líka verið gert í leiklistarskólanum á árum áður, og er kannski enn. Hugsa sér! Karlar og konur saman í sturtu og enginn graður!

Ímyndum okkur að Helgi sé í sambandi. Hann á kannski konu, ég veit ekkert um það. Hvað ætli hún hafi hugsað þegar hann sagði henni söguna?