Tobba Marinós er viskustykki

Það ku vera í tísku meðal blaðurbloggara þessa dagana að áta sig sem femínista en þegar konur sem vinna við það að viðhalda stöðluðum ímyndum um kynin og útlit kvenna segjast vera femínistar er eitthvað alvarlegt að. Þá fyrst trúi ég ekki einu einasta orði af því sem fylgir.^*

Það má þó segja að skrattinn hafi fyrst hitt ömmu sína þegar meira að segja Tobba þykist vera femínisti. En samt getur hún eigilega ekki verið femínisti af því að henni finnst vera búið að eyðileggja orðið. Þá vil ég benda henni á að lesa ágætis pistil um meinta gjaldfellingu orðsins femínisti. Hún gæti vonandi vitkast eitthvað aðeins.

Við vitum öll að nú á dögum eru femínistar konur sem þyrftu helst að láta ríða sér almennilega svo þær byrji að hugsa skýrt. En það er ekki eins og það sé nóg því í heimi Tobbu eru femínistar ekki bara kynsveltir (það er kannski það sem hann átti við með orðinu „kynþroskaheft“, það var bara ekki nógu stórt og „stært“), þeir eru líka bitrir og kafloðnir. Jújú, það er náttúrlega alveg ótrúlegt að þær skuli ekki snyrta sig aðeins að neðan, greyin. Að ekki sé minnst á fótleggina og handarkrikana ... Umræðan er á svo háu plani að maður veit varla lengur hvað maður heitir.

Viljum við virkilega hafa þetta svona? Skiptir það virkilega mestu máli hvort fólk noti háreyðingarkrem eða fari í vax, hvort píkan sé snoðuð eða loðin? Hefur það virkilega eitthvað með það að gera hvernig manneskjan hugsar eða hvaða skoðanir hún hefur? Ef Tobba hefur einhvern tíma ætlast til þess að vera tekin alvarlega mistekst henni svo allillilega að það hálfa væri nóg.

Tobba fer yfir víðan völl en það er samt eins og hún geti ekki annað en afsakað sig fyrir það hvernig hún lítur út. Maður fær á tilfinninguna að innst inni langi hana bara að hætta að sminka sig og leyfa líkamshárunum að vaxa. Nema hvað ... Tobba er femínisti jafnvel þótt hún sitji þarna í háhæluðum skóm, með bleikt gloss og „hálsmál sem staðfesti nokkuð greinilega tilvist tvíburasystranna framan á“ sér (ég er ekki með brjóst, en mér sýnast konurnar sem ég hef samskipti við ekkert þurfa neitt hálsmál til þess að maður taki eftir brjóstunum á þeim, ef það eru þá brjóstin sem maður hefur áhuga á, í stað þess sem þær segja. Tobba, brjóstin tala ekki ...). Tobba getur sem sagt ekki látið sér detta neitt annað í hug en að setja (aftur) samasemmerki á milli útlits og skoðana. Ef þú hugsar um útlitið geturðu ekki verið femínisti. Ef þú ert femínisti hugsarðu ekki um útlitið. Í heimi Tobbu eru bara tveir andstæðir pólar, allt þar á milli hætti að vera til þegar Tobba hætti að borða serjós:

• Harður femínisti - kona sem þráir að læra að baka marglitar múffur og bródera
• Hin fullkomna móðir - Ásdís Rán

Tobba er lipstick femínisti. Hún vill berjast gegn því að konur þurfi að taka að sér störf sem eru svokölluð karlastörf gegn vilja sínum. Það er, að hennar mati, „valdbeiting og allt það sem femínismi stendur gegn“. Síðan hvenær snérist femínismi um það að neyða konur til að taka að sér störf gegn vilja sínum? Og hvað ætli Tobba geti fundið mörg dæmi þess að konur hafi verið neyddar til að taka að sér starf í stað karls sem hefur áhuga á sama starfi? Hvernig tengist það umræðunni um aukið jafnrétti kynjanna? Ég hef kannski misskilið eitthvað í pistlinum hennar Tobbu en ég á bara í mjög miklum erfiðleikum með að átta mig á því hvað hún er að reyna að segja. Maður veltir því fyrir sér hvaða ógurlegu kvenrembur hún hafi eiginlega komist í tæri við, fyrst hún er orðin svona bitur?

Tobba heldur að jafnréttisbaráttan gangi út á það að neyða konur til þess að vera þar sem þær vilja ekki vera. Þess vegna er hún ekki femínisti.

Tobba heldur að jafnréttisbaráttan gangi út á það að neyða konur til þess að líta öðruvísi út en þær vilja innst inni, femínistar eru ekki gordjöss. Þess vegna er hún ekki femínisti.

Tobba heldur að femínistar vilji gera lítið úr draumum annarra svo þeir passi betur inn í tölfræðina. Þess vegna er hún ekki femínisti.

Og hvað er þetta annað en fordómar og fáviska?

Annars er verið að ala upp fleiri Georga Bjarnfreðarsyni (með allan þann samfélagslega kostnað sem svoleiðs nöttkeisi fylgir) sem eru sýrðir í hausnum af ofurfemínískum pælingum mæðra sinna sem er þrýst upp á börnin. Hér er ég að tala um öfga sem eru því miður fáanlegir í öllum deildum og skemma fyrir öllum hinum. Það man engin eftir venjulega femínistanum sem lúkkaði nokkuð sane. Það muna hinsvegar allir eftir þessari klikkuðu.

Tobba rembist eins og rjúpan við staurinn að viðhalda stöðluðum og brengluðum kynjaímyndum. Með fordómum sínum vill hún neyða fólk í fyrirfram skilgreinda bása merktum útliti og áhugamálum. Hún er enginn femínisti. Hún er lítið annað en blautt og skítugt viskustykki.

---

^* Ég kýs að nota orðið femínisti, en ef það fer fyrir brjóstið á einhverjum, má sá hinn sami bara skipta því út fyrir jafnréttissinnuð eða eitthvað annað orð að eigin vali, það kemur út á eitt. Ég nenni bara ekki að velta mér upp úr svoleiðis smámunum. Þegar öllu er á botninn hvolft er markmiðið með jafnréttisbaráttu og femínisma það sama.

Hugsjónamaðurinn Þórarinn Guðlaugsson

Þórarinn Guðlaugsson er greinilega mikill hugsjónamaður. Hann vill nefnilega láta ríða þeim konum sem hafa aðrar skoðanir en hann almennilega svo þær byrji að hugsa skýrt. Hann býður sjálfan sig fram til verksins, enda er hann vel vaxinn niður og fjallmyndarlegur, að eigin sögn. Það sem ég átta mig ekki alveg á er hvert samhengið milli þess að ríða og hugsa skýrt er.

Hvað sem því líður þá fer það ótrúlega mikið fyrir brjóstið á Þórarni að Höllu Gunnarsdóttur skuli hafa látið sér detta það í hug að líkja staðgöngumæðrun við vændi. Í heimi hans lánar kona barnlausu pari líkama sinn. Faðir barnsins „hjakkaðist“ aldrei á konunni svo hún getur varla verið hóra. Spurningin er hvaða skoðun Þórarinn hefur á vændi. Ætli hann lifi í heimi hamingjusömu hórunnar sem er í sjöunda himni yfir því að „lána“ karli líkama sinn?

Ég held að fólk ætti að lesa sér til um það hvernig staðgöngumæðrun fer fram áður en það byrjar að ausa gífuryrðum út á netið eða dásama hana þannig að fólk haldi að konur sem neyðast til að selja líkama sinn lifi á einhverju rósrauðu skýi. Halla Gunnarsdóttir er ekki ein um það að hafa bent á líkindi staðgöngumæðrunar og vændis. Á síðasta ári kom út bókin Varat och varan: Prostitution, surrogatmödraskap och den delade människan [Veran og varan: Vændi, staðgöngumæðrun og klofna manneskjan] eftir Kajsu Ekis Ekman. Í ritdómi um bókina í dagblaðinu DN skrifar Maria Sveland (í lauslegri þýðingu minni fyrir neðan tilvitnunina):

Ekis Ekman hittar flera likheter i resonemangen mellan surrogatmödraskap och prostitution, som den om uppdelningen mellan kropp och själ som även finns bland surrogatmödrarna. Att upprepa att barnet är någon annans är surrogatvärldens främsta mantra. Där den prostituerade säger att ”kroppen är inte jag” säger surrogatmodern ”barnet är inte mitt”. För att sälja en del av sig själv måste surrogat­modern precis som de prostituerade ta avstånd från denna del.

Ekis Ekman finnur margt sameiginlegt í umræðunni með staðgöngumæðrun og vændi, eins og klofninginn milli líkama og sálar sem finnist líka á meðal staðgöngumæðra. Að endurtaka að barnið sé einhvers annars er aðalmantra staðgöngumæðraheimsins. Þegar vændiskonan segir að „líkaminn er ekki ég“ segir staðgöngumóðirin að „barnið er ekki mitt“. Til að selja hluta af sjálfri sér verður staðgöngumóðirin nákvæmlega eins og vændiskonurnar að afneita þessum hluta.


Svo mæli ég með því að Þórarinn gluggi í eftirfarandi. Hann virðist þurfa á því að halda.

• Innanríkisráðuneyti um réttarstöðu barns við staðgöngumæðrun
  
• Tillaga til þingsályktunar um staðgöngumæðrun
• Áfangaskýrsla vinnuhóps um staðgöngumæðrun

Anna Mjöll og eineltið

Anna Mjöll Ólafsdóttir er í helgarviðtali í DV. Ef maður á að trúa því sem stendur í útdrætti sem er birtur á vef DV er Anna Mjöll þakklát fyrir að hafa verið lögð í einelti í gagnfræðaskóla. Hún segir líka:

allir þeir sem eru píndir í skólanum í dag ættu að hafa það hugfast að þetta verður bara allt saman allt í lagi. Karma sér alltaf um sína.

Takk, Anna Mjöll, fyrir að hafa réttlætt einelti fyrir okkur! Það var löngu tímabært. Maður ræður sér varla fyrir gleði yfir því að hafa fengið að finna fyrir því. Annars hefði maður ekki skarað jafnmikið fram úr og raun ber vitni.

Ég er frá Mars, Hlín Einars er frá Snickers

Hlín Einars les það sem hún kallar „þýðingarrit“, það er bækur um samskipti kynjanna sem hafa verið þýddar yfir á íslensku, eins og Karlar eru frá Mars, konur eru frá Venus, til þess að komast að því hvernig karlmenn hugsa. Mig skal ekki undra að hún sé engu nær um það eftir lestur þannig bókmennta. Henni datt samt það snjallræði í hug að komast heldur að því hvað „raunverulegir, einlægir karlmenn“ hefðu að segja. Þá veltir maður því fyrir sér hvort hún stundi hugsanalestur því eins og við vitum öll geta karlar og konur ekki verið vinir, hvað þá átt samskipti án þess að tilfinningarnar beri viðkomandi yfirliði. Eins og svo oft áður fjallar pistillinn eiginlega um eitthvað allt annað en það sem maður heldur að hann eigi að fjalla um þegar maður byrjar að lesa hann. Hlín á nefnilega frekar erfitt með að halda sér við efnið. Ef pistillinn fjallar um eitthvað þá fjallar hann um skoðanir Hlínar á karlmönnum og hvernig henni finnist að karlmenn eigi að hugsa.

Það sem kemur Hlín einna helst á óvart er að karlmenn geti orðið þreyttir á kynlífi eða að þeim finnist það allt í lagi að stunda ekki kynlíf. Sumum gætu þótt dæmin sem hún nefnir heldur öfgakennd, en það sem furðar mig mest er að það þarf alltaf að vera einhver afsökun fyrir því að karlar hafi ekki áhuga á því að eðla sig sinkt og heilagt. Þeir þurfa að þykjast sofa þótt þeim finnist kynlíf alveg „frábær líkamsrækt“. Það er fyrirfram ákveðið að það sé karlinn sem hafi meiri þörf fyrir að gera það og það er afbrigðilegt að konur geti haft meiri kynhvöt en karlar. Hinar öfgarnar eru að það þurfi að vera eitthvað að hjá manni sem finnst allt í lagi að hafa ekki sofið hjá kærustunni fyrstu mánuðina sem þau eru saman. Það hlýtur að vera jafnmisjafnt og pörin eru mörg. Eða?

Tæpum mánuði áður en Hlín birti pistilinn um leyndarmál karlmanna birti hún pistil um alfa- og betakarla, þar sem hún heldur því fram að jafnréttisbaráttan hafi ruglað karla svo rosalega í rýminu að þeir hafi týnt karlmennskunni í sjálfum sér ... Núna tekur hún annan pól í hæðina, því allt í einu eru það „kynjaímynd[irnar]“ sem hafa valdið því að „[s]umum karlmönnum stendur ógn af“ þeim körlum sem Hlín hefur skilgreint sem alfakarla, þ.e. körlunum sem konur hænast að, þessum sem vernda þær og gera þeim kleyft að finna fyrir konunni í sjálfri sér. Hlín skrifar að „[k]arlmönnum finn[i]st þeim oft þröngur stakkur sniðinn hvað varðar samskipti“. Einmitt Hlín. Og hafirðu ekki áttað þig á því, þá ert það þú sem saumar spennitreyjuna með útfryminu sem þú eyst út á Netið.

„Karlmenn vilja leyfa konum að vera eins og þær eru“. Karlar hugsa örugglega jafnólíkt og þeir eru margir. Það er örugglega til fjöldinn allur af karlmönnum sem vildu óðir og uppvægir breyta konum sínum. Og öfugt. Þú tilheyrir þeim hópi kvenna sem vildu helst breyta karlmönnum þannig að þeir pössuðu í spennitreyjuna þína. Það kallast að bera ekki virðingu fyrir öðrum. Það kallast líka andlegt ofbeldi.

PS. Hlín, það kemur mér ekki við að þú eyðir vinum af Facebook, eða að þú bjóðir karlmönnum ekki á stefnumót. Það tengist því heldur ekki neitt hvaða leyndarmál ég á mér eða hvernig ég hugsa.